Jon Boutellier (1986) is een Franse tenorsaxofonist/componist/arrangeur, hij behoort tot de jonge Europese generatie muzikanten die de erfenis van de “straight ahead” jazz levend willen houden, een voet in de traditie en de andere gericht op de toekomst. Hij groeide op in de sfeer van het “Jazz à Vienne“ festival dat was opgezet door zijn vader, er kwamen zodoende natuurlijk veel jazz muzikanten langs. Al snel leerde hij saxofoon spelen en uiteindelijk studeerde hij in 2008 af aan het conservatorium van Parijs. Tijdens zijn studie ontwikkelde hij de interesse om voor grote groepen te schrijven. Met een paar van zijn medestudenten richtte hij in 2011 “The Keystone Big Band” op, een 17-koppig jazzorkest waar hij voor schrijft, arrangeert en waarin hij speelt. Ze maken 10 albums, spelen honderden concerten , ook op prestigieuze plekken zoals Marciac, Salle Pleyel, Olympia e.d. Er waren ook samen werkingen met beroemdheden als Quincy Jones en Cécile McLorin Salvant. Zij komt ook voor op zijn debuut “Watts” met een kleinere bezetting uit 2016 en die uiterst positief werd ontvangen.

Jon leidt niet alleen de wekelijkse jamsessies in de Parijse club “Duc des Lombards” maar gedurende een drietal jaren was hij ook te horen in de “Smalls Jazz Club” in New York, vandaar de titel “On both sides of the Atlantic”. Behalve Jon Boutellier op de tenorsax zijn te horen : Alexander Claffy op de bas, Kyle Poole op drums, Jean- Paul Estievenart in 5 nummers op trompet, Célia Kaméni is vocaal te horen op 1 nummer en de beroemde Amerikaanse pianist Kirk Lightsey is op 3 nummers aanwezig. “Quiet Sides” is het enige nummer op deze cd dat Jon heeft geschreven. Het is een langzaam, uitgesponnen nummer met veel stille momenten. Het album opent met “Black” van Cedar Walton, aanvankelijk wordt het origineel gevolgd maar allengs vinden er kleine veranderingen plaats waardoor het steviger en rauwer klinkt. Hier is ook de eerste gast te horen, de Belgische toptrompettist Jean-Paul Estievenart (1985).

“Blue Rose” werd gecomponeerd door Duke Ellington in 1956 als een eerbetoon aan zangeres Rosemary Clooney. Jon ontdekte het nummer tijdens het beluisteren van lp’s op een luie zondagmiddag. Hij hoorde er de typerende “Coltrane changes”uit “Giant Steps”erin, dus zoals Jon het formuleert “Duke Ellington always invented everything before everyone else”. “Maybe September” ( Livingston, Evans, Faith) is een nummer dat voor het eerst verscheen in de film ”The Oscar”uit 1966 waarin het wordt vertolkt door zanger Tony Bennett, het is vooral bekend geworden in de uitvoering van Lena Horn. Deze ballad wordt door Jon vertolkt als een wals op een energieke “Coltraneske” wijze. Hier horen we voor het eerst de volgende prominente gast, de Amerikaanse pianist Kirk Lightsey (1937)die met vele grootheden uit de jazz heeft gespeeld. Ondanks zijn leeftijd van 82 is het spel van hem nog steeds van een bijzondere kwaliteit, super.

De jonge zangeres Célia Kaméni (1991) die Jon al kent sinds zijn periode met de Keystone Big Band is vertegenwoordigd op het nummer “Save that time”van Russ Long. Jon kende het nummer in een versie van Joe Williams met een strijkers ensemble zoals veelal gebruikelijk in begin jaren ’60. Maar Jon zorgt hier voor een compleet andere versie ontdaan van alle gladde viool arrangementen. Na deze fraaie ballad volgt er een swingend “Nice and Nasty”geschreven door Thad Jones , Jon is een grote fan van hem. Funky time is het met “1974 Blues” van de specialist op dit gebied, saxofonist Eddie Harris. De onlangs overleden McCoy Tyner is ook vertegenwoordigd met “Blues on the Corner” waarin Kirk Lightsey en Jean-Paul Estievenart excelleren. Een buitengewoon prettig album met uitgekiende goed in het gehoor liggende muziek.

Jan van Leersum.